Fdzfgy

«The Weight» er ein song frå 1968 av The Band. Songen kom først ut på debutalbumet til The Band, Music from Big Pink.

«The Weight» er ein av dei mest kjende songane til bandet og av dei mest populære songane i motkulturen på slutten av 1960-talet. Songen vart ikkje ein stor hit for bandet, og nådde berre 63. plass i USA, medan han i Canada nådde 35. plass og i Storbritannia 21. plass. Tre coverversjonar av «The Weight» nådde høgare på den amerikanske singellista i 1968-1969 enn The Band si originale innspeling:

• 1968: Jackie DeShannon tok songen til 55. plass i USA og 35. plass i Canada.


• 1969: Eit samarbeid mellom Diana Ross & the Supremes og The Temptations gjekk til 46. plass i USA og 36. plass i Canada.


• 1969: Aretha Franklin sin versjon nådde høgast i både USA (19. plass) og Canada (12. plass).

Songen er rangert på 41. plass på lista til Rolling Stone over dei 500 største songane gjennom tidene.^[1]Pitchfork Media kåra songen til den 13. beste frå 1960-åra.^[2]

Songtema |

«The Weight» nyttar eit motiv frå folkemusikken om ein reisande, som i den første linja kjem fram til Nazareth i Lehigh Valley-området i Pennsylvania. Fleire år seinare tok bandet Nazareth namnet sitt frå denne linja. I byen møter personen fleire av innbyggjarane, og songen omhandlar møta med desse personane.

I sjølvbiografien sin This Wheel's on Fire forklarar Levon Helm at folka som er nemnde i songen er basert på verkelege folk The Band kjende. «Miss Anna Lee» nemnd i teksten er venen til Helm, Anna Lee Amsden^[3][4].

Den 17. august 1969 spelte The Band songen som den tiande i settet deira på Woodstock.

Film og reklame |

«The Weight» har vore nytta i mange filmar og fjernsynsseriar, som Hope Floats; Igby Goes Down (coverversjon av Travis); The Big Chill; Easy Rider; Girl, Interrupted; Patch Adams; 1408; og Starsky & Hutch (som ein parodi på ein scene i Easy Rider); og på fjernsyn i Californication, My Name Is Earl, Sports Night og Cold Case. Songen er òg nytta i reklamar for Diet Coke og Cingular/AT&T Wireless.

Songen vart nytta i Easy Rider, men på filmmusikkalbumet vart songen spelt av bandet Smith, fordi platekontrakten hindra The Band i å nytte originalutgåva. The Band-versjonen finst derimot i sjølve filmen.

Andre versjonar |

«The Weight» har vorte ein moderne standard, og derfor spelt av særs mange artistar, mellom andre Little Feat, Stoney LaRue, Aaron Pritchett, The Staple Singers, Joe Cocker, Travis, Grateful Dead, The New Riders of the Purple Sage, O.A.R., Edwin McCain, The Black Crowes, Spooky Tooth, Hanson, Old Crow Medicine Show, Panic! at the Disco, Aretha Franklin, Joan Osborne, John Denver, Cassandra Wilson, Miranda Lambert, Al Kooper og Mike Bloomfield, Deana Carter, New Madrid, Dionne Warwick, Ratdog, Bob Weir, Lee Ann Womack, Smith, Weezer, eit samarbeid mellom Diana Ross & the Supremes og The Temptations, The Allman Brothers Band, The Marshall Tucker Band, Jimmy Barnes med The Badloves og Aaron Pritchett.^[5] Mot slutten av dokumentaren It Might Get Loud spelar Jack White, Jimmy Page og The Edge «The Weight» akustisk og deler på vokalen.

Bob Dylan har spelt songen på konsertar og det same har Waylon Jennings.

Medverkande |

• 
  Rick Danko - Bassgitar, korvokal, solovokal på fjerde vers


• 
  Levon Helm - Trommer, solovokal


• 
  Garth Hudson - Piano


• 
  Richard Manuel - Hammondorgel (miksa lågt), korvokal


• 
  Robbie Robertson - Akustisk gitar

Kjelder |

Bakgrunnsstoff |

• Ei tolking av teksten av Peter Viney


• Akkordar og tekst