Clinton Davisson
Clinton Joseph Davisson | |
Clinton Davisson | |
Fødd | 22. oktober 1881 Bloomington i Illinois i USA |
---|---|
Død | 1. februar 1958 (76 år) Charlottesville i Virginia i USA |
Nasjonalitet | Amerikansk |
Område | Fysikkfysikk |
Yrke | Fysikar |
Institusjonar | Princeton University Carnegie Institute of Technology Bell Labs |
Alma mater | University of Chicago Princeton University |
Doktorgradsrettleiar | Owen Richardson |
Kjend for | Elektronavbøying |
Influerte | Joseph A. Becker William Shockley |
Utmerkingar | Comstockprisen (1928) Elliott Cresson-medaljen (1931) Hughesmedaljen (1935) Nobelprisen i fysikk (1937) |
Medlem | National Academy of Sciences American Academy of Arts and Sciences |
Clinton Joseph Davisson (fødd 22. oktober 1881 i Bloomington i Illinois, død 1. februar 1958 i Charlottesville i Virginia) var ein amerikansk fysikar. Han vart tildelt Nobelprisen i fysikk i 1937 saman med George Paget Thomson «for den eksperimentelle oppdaginga deira av elektronavbøying i krystall».[1]
Han vart utdanna i Chicago og Princeton, og var frå 1911 til 1917 tilsett ved Carnegie Institute of Technology, fram til 1925 i Western Electric Co. og så fram til 1946 i Bell Telephone Laboratory. Han var professor i fysikk ved University of Virginia i 1947–1949.
Davisson fann i 1921 at refleksjonsevnen for elektron frå ein krystall var sterkt avhengig av refleksjonsvinkelen, ein effekt han då ikkje kunne forklare. Etter at Louis de Broglie i 1924 hadde sett fram teorien sin om bølgjenaturen til elektronet og W. M. Elsässer hadde påpeikt at teorien kunne etterprøvast ved å studere interferensfenomen etter refleksjon av elektronstråler frå krystallgitter, fortsette Davisson saman med L. H. Germer sine tidlegare undersøkingar.
Prisar (fysikk) |
1937 – Nobelprisen i fysikk
1935 – Hughesmedaljen
Kjelder |
Denne artikkelen bygger på «Clinton Davisson» frå Wikipedia på bokmål, den 21. februar 2012.
Wikipedia på bokmål oppgav desse kjeldene:
↑ «Nobelprisen i fysikk 1937» (engelsk). Nobelprize.org. Henta 22. februar 2012.
Bakgrunnsstoff |
Vinnarar av Nobelprisen i fysikk | |
---|---|
1901–1925 | Röntgen (1901) · |
1926–1950 | Perrin (1926) · |
1951–1975 | Cockcroft / Walton (1951) · |
1976–2000 | Richter / Ting (1976) · |
2001– | Cornell / Ketterle / Wieman (2001) · |
|